Henry i Scholes – powrót piłkarskich legend

Nie od dziś wiadomo, że najlepszą piłkarską ligą świata, jest właśnie angielska. W każdej kolejce na boiska wybiegają największe gwiazdy światowego futbolu. Wskazanie tej jedynej jest praktycznie niemożliwe. Rooney, Drogba, Silva, Gerrard, Terry, Cech to tylko kilka dowodów na to, że Premier League ma w swoich szeregach wirtuozów niemal na każdej pozycji. Ktoś zapyta – A gdzie jest młoda i świeża krew? Proszę bardzo, Chicharito, Bale, Welbeck, Wilshere, Sturridge, wymieniać dalej? Wiele talentów puka do drzwi pierwszego zespołu, spokojnie rozwijając się w akademiach. Nawet przy tak dużej ilości świetnych piłkarzy, kibiców elektryzują gwiazdy, których czas „przeminął”. No właśnie czy aby na pewno?
Problemy Arsenalu i Manchesteru United

W sezonie 2011/2012 dwa wielkie angielskie zespoły stoją po różnych stronach barykady. Zagubiony od paru sezonów Arsenal, z wielkimi problemami utrzymuje się w czołówce tabeli, przeplatając fantastyczne mecze kompromitującymi porażkami. Sytuacja mistrzów Anglii jest podobna z tą różnicą, że w dalszym ciągu liczą się w walce o obronę tytułu. Trudno jednak wytłumaczyć kibicom fakt odpadnięcia z Ligi Mistrzów oraz wysoką porażkę z lokalnym rywalem. Odwiecznych gladiatorów połączyło sięgnięcie po zawodników, których śmiało można określić ikonami swoich drużyn. Mowa o powracającym po kilku latach rozłąki Thierrym Henrym oraz ściągniętym z piłkarskiej emerytury Paulu Scholesie.

Maszyna do zdobywania bramek

W roku 1999 Francuz zaliczył najgorszy sezon w swojej karierze. W barwach Juventusu grając na skrzydle w osiemnastu spotkaniach zdobył zaledwie dwa gole. Sfrustrowanego napastnika w swoim zespole widział Arsen Wenger, ściągając go za 10.5 miliona funtów. Jak się później okazało popularny „Titi” udowodnił, że był wart swojej ceny. W pierwszym sezonie w 48 występach zdobył dla swojego klubu 26 bramek i 9 asyst. W kolejnych latach jego fenomenalna dyspozycja przełożyła się na dwa tytuły mistrzowskie, zdobyte przez Kanonierów. Wygrana szczególnie smakowała w roku 2004, zakończonym przez Arsenal bez porażki. Henry strzelając 39 bramek zgarnął Złotego buta i zajął drugie miejsce w plebiscycie FIFA na najlepszego piłkarza roku. W ciągu ośmiu lat spędzonych w lidze angielskiej, „Titi” ustrzelił 226 goli w 370 spotkaniach, co uczyniło go najlepszym snajperem w historii Arsenalu. Francuzowi do pełni szczęścia brakowało wygrania Ligi Mistrzów, czego dokonał wraz Barceloną w roku 2009. Jako gracz spełniony odszedł na zasłużoną „emeryturę” do New York Red Bulls.

Żywy Pomnik

Podczas ceremonii obchodów 125. rocznicy powstania klubu, przed stadionem Arsenalu Londyn został odsłonięty pomnik Thierry`ego Henry`ego, świętującego zdobycie kolejnej bramki. Tego dnia nikt nie przypuszczał, że miesiąc później Francuz ponownie wybiegnie w barwach dawnego zespołu. Żywa legenda podpisała dwumiesięczny kontrakt, w wyniku wyjazdu na Puchar Narodów Afryki Marouana Chamakh`a oraz Gervinho. Największe marzenia kibiców stały się faktem – „Titi” znów zagra w Londynie. Jak na najlepszego strzelca przystało, Thierry przywitał się z kibicami w znany sobie sposób. Jego gol przeciwko Leeds United dał awans Kanonierom do kolejnej rundy Pucharu Anglii. Atmosferę panującą na trybunach można było porównać z meczami o Mistrzostwo Świata czy Europy. Radości kibiców nie było końca, ukochana legenda powróciła.

Czerwony diabeł z krwi i kości

Wychowanek Manchesteru United zadebiutował w Premiership 21 września 1994 roku w meczu z Ipswich Town. W tamtym spotkaniu przebojem wdarł się do składu strzelając dwie bramki. Od tamtego czasu przez kolejne lata był podstawowym „asem” Sir Alexa. Rudowłosy pomocnik był ze swoją drużyną w czasie największych sukcesów (Mistrzostwa Anglii, triumfy w Lidze Mistrzów), jak i porażek (Dwa przegrane finały z Barceloną). W każdym sezonie Paul Scholes udowadniał, że będzie ze swoim zespołem na dobre i na złe. W ciągu tego całego czasu reprezentant Anglii strzelił dla Manchesteru 150 bramek. Wszystko jednak ma swój koniec i trzy dni po przegranym finale z Barceloną, Scholes ogłosił zakończenie piłkarskiej kariery. Tym samym ze „starej gwardii” United pozostał już tylko niezmordowany Ryan Giggs.

Plaga kontuzji i telefon po legendę

Na początku sezonu 2011/2012 Mistrzowie Anglii prezentowali się znakomicie. Zwycięstwa z Arsenalem (8:2) oraz z Chelsea (3-1), nie zapowiadały kryzysu jaki miał dopiero nadejść. Wszystko zaczęło się od kontuzji młodego Toma Cleverley`a oraz tajemniczego wirusa Darrena Fletchera, który postawił Fergusona pod ścianą. W jednej chwili jedna z najsilniejszych formacji Czerwonych Diabłów, stała się tykającą bombą atomową. Sztywnie trzymający się swoich zasad Sir Alex do znudzenia powtarzał, że zespół nie potrzebuje transferów i jest zadowolony ze swojej kadry. W jego głowie chodził już jednak plan obudzenia z krótkiego piłkarskiego „snu” swojego wychowanka. Tym samym przed spotkaniem z Manchesterem City świat obiegła wieść o powrocie Paula do składu. Zaskoczenie było tym większe, że Scholes wybiegł na boisko w drugiej połowie i święcił triumf nad lokalnym rywalem. Kibice pukali się po głowach, widząc biegającego na boisku weterana. Fala krytyki rzucona w stronę Fergusona nie miała końca. Jak to już w historii bywało, decyzja trenera Manchesteru kolejny raz okazała się trafna. W spotkaniu z Boltonem Paul zdobywając 151 bramkę w karierze, zamknął usta wszystkim krytykom. Kibice w jednej chwili zapomnieli o jego wieku i razem cieszyli się ze zwycięstwa swojej drużyny.

Więcej takich powrotów

Zarówno Arsen Wenger jak i Sir Alex Ferguson są przykładami trenerów, którzy bez kompleksów potrafią stawiać na młodzież. W sytuacji podbramkowej potrafili zmienić swoje zasady i przywrócić do życia dawnych weteranów. Czy było to dobre posunięcie? Strzelane bramki i reakcja kibiców na trybunach nie pozostawia nam wyboru. Ocenę pozostawiam wam.

Fernando Torres – zablokowana maszyna

Kto z nas nie zna hiszpańskiego asa Fernando Torresa? Bohater Mistrzostw Europy z 2008 roku oraz as Liverpoolu, był na ustach kibiców całego świata. Co teraz dzieje się z „El Ninio”?

Piękny czas dzieciństwa większości mężczyznom kojarzy się z piłką nożną. Jako mali chłopcy wybiegaliśmy na osiedlowe boiska, aby choć przez chwilę przemienić się w Batistutę, Ronaldo (tego prawdziwego), Kluiverta, czy Henry’ego. W obecnych czasach na fali są hiszpańscy wirtuozi, którzy zarówno w piłce klubowej, jak i narodowej nie mają sobie równych. Większość początkujących piłkarzy wzoruje się na Xavim, Inieście, Villi, czy Fabregasie. Zaraz zaraz, a gdzie się podział niesamowity Fernando Torres? Jeszcze kilka lat temu El Niño (Dzieciak), był na ustach całego piłkarskiego świata. Bohater poprzednich mistrzostw Europy, stawiany był na równi z legendarnymi napastnikami. Teraz trener reprezentacji Hiszpanii Vicente del Bosque, może go nie zabrać na turniej do Polski. Czy jesteśmy świadkami końca wschodzącej „legendy”?
Początki Kariery

Hiszpański snajper przyszedł na świat 20 marca 1984 roku w Madrycie. Jako dziesięcioletni chłopak przygodę z piłką rozpoczął w zespole Rayo 13. W pierwszym sezonie zdobył 55 bramek, po czym został wysłany na testy do Atlético Madryt. W stolicy Hiszpanii szybko doceniono nieprzeciętny talent chłopca i w roku 1995 przyjęto go do zespołu. Cztery lata później Fernando Torres przypomniał o sobie na międzynarodowym turnieju U-15 Nike Cup, po, którym został uznany za najbardziej utalentowanego piłkarza Europy w swojej kategorii wiekowej. W roku 1999 starająca się pozyskać Torresa Valencia, złożyła ofertę opiewającą na dwa miliony euro. Propozycja została odrzucona, a z samym zawodnikiem podpisano profesjonalny kontrakt, z klauzulą odstępnego wartą trzy miliony euro.

Podbój ligi hiszpańskiej

W Segunda Division zadebiutował 21 maja 2001 roku w meczu przeciwko Leganés, w którym pojawił się na ostatnie 25 minut. Pierwsze trafienie w barwach Atletico przypadło tydzień później w spotkaniu z Albacete. W tym czasie nikt z oglądających Fernando Torresa nie spodziewał się, jak szybko potoczy się jego kariera. W kolejnym sezonie bardzo dobra dyspozycja Hiszpana, przełożyła się na awans Atletico do Primera Division. W najwyższej klasie rozgrywek El Niño z sezonu na sezon spisywał się coraz lepiej. W pierwszym roku Torres „przedstawił” się hiszpańskim kibicom, zdobywając 12 bramek w 29 spotkaniach. W sezonie 2003/2004 poprawił ten wynik o siedem trafień, dzięki czemu w klasyfikacji strzelców wyprzedził go tylko Júlio Baptista i Ronaldo. Kolejne fenomenalne występy Hiszpana, przyczyniły się do zainteresowania nim największych klubów świata. W roku 2005 chęć pozyskania napastnika wyraziła angielska Chelsea, która zaczynała budować swoją wielką potęgę. Ostatecznie do transferu nie doszło i na Mistrzostwa Świata w 2006 roku, Torres pojechał jako piłkarz Atletico. Po zakończeniu turnieju, El Niño spędził ostatni sezon w Hiszpanii, w którym strzelił 14 bramek. Ostatecznie Fernando Torres w ciągu siedmioletniego pobytu w Madrycie, zdobył 82 gole w 214 meczach. Przygoda z Atletico zakończyła się 2 Lipca 2007 roku, kiedy to został sfinalizowany transfer z angielskim Liverpoolem.

Złoty transfer Liverpoolu

Po spektakularnym transferze, Fernando Torres przebojem wdarł się do Premier League. Worek z bramkami otworzył 19 sierpnia 2007 roku w meczu przeciwko Chelsea. W kolejnych spotkaniach seryjnie strzelane gole, przełożyły się na wybranie El Niño najlepszym piłkarzem lutego. Hiszpan nie zwalniał tępa, dzięki czemu kilka miesięcy później zdobywając 29 bramkę w sezonie pobił rekord legendarnego już Michaela Owena. Kolejną barierę Torres przełamał strzelając 24 gola w Premier League, dzięki czemu poprawił wyczyn innego super snajpera Ruuda Van Nisterlooya, który w debiutanckim sezonie wpakował piłkę do siatki „tylko” 23 razy. Ostatecznie rozgrywki zakończył na drugim miejscu w klasyfikacji strzelców oraz z przyznaną przez kibiców nagrodą najlepszego piłkarza Liverpoolu. Kolejny już raz o napastnika zaczęła upominać się Chelsea, oferując 50 milionów funtów. Sam zawodnik nie był jednak zainteresowany i podkreślał, że nie zmieni barw klubowych do końca kariery.

W sezonie 2008/2009 El Niño kontynuował dobrą passę strzelając bramkę za bramką. Świetne występy Torresa zostały docenione w plebiscycie France Football na najlepszego piłkarza grającego na starym kontynencie oraz podczas przyznawania nagrody Piłkarza Roku FiFA. W obydwu głosowaniach Hiszpan zajął trzecie miejsce, ustępując Leo Messiemu oraz Cristiano Ronaldo. Otrzymane wyróżnienia podziałały na niego bardzo mobilizująco, co przełożyło się na kolejne trafienia w lidze angielskiej. Ostatecznie Liverpool zakończył sezon tuż za plecami Manchesteru United, a Torres z zgromadził 14 bramek.

Złego początki

Początek końca świetnej dyspozycji Torresa oglądaliśmy w roku 2010, w którym Hiszpan nabawił się kontuzji kolana. Po miesięcznej absencji powrócił do pierwszego składu na mecz z Manchesterem City. Od tego czasu maszyna w zdobywaniu bramek przestała funkcjonować, tak jak wcześniej. Fernando Torres z meczu na mecz zaczynał grać coraz gorzej. Sfrustrowany El Niño łączony z innymi klubami, podkreślał, że jego serce w dalszym ciągu należy do Liverpoolu, dla którego w sezonie 2010/2011 strzelił, zaledwie 9 bramek.

Sensacyjny Transfer i koniec legendy

Po kilku latach starania się o Torresa, Chelsea dopięła swego i w zimowym okienku transferowym pozyskała go za 58,5 mln euro. Wtedy nikt jeszcze nie przypuszczał, jak źle będą to zainwestowane pieniądze. Hiszpan w kolejnych występach był cieniem samego siebie. Niewykorzystywane stuprocentowe sytuacje, brak zrozumienia z kolegami z drużyny, zmusiły Ancelottiego do regularnego wystawiania w pierwszym składzie charyzmatycznego Anelki oraz Drogby. Kibice niebieskich powtarzali, że przełamanie Hiszpana przyjdzie wraz z pierwszą strzeloną bramką. Ostatecznie pierwszy raz trafił dla The Blues w wygranym meczu z West Ham United. Niestety, bramka nie przywróciła hiszpańskiemu snajperowi dawnej magii, którą czarował w barwach Liverpoolu.

Bieżące rozgrywki

Jak grał Torres od początku sezonu każdy widział. Bezbarwne mecze przeplatał trochę lepszymi. Błysnął w przegranym pojedynku z Manchesterem United, w którym pięknym lobem pokonał bramkarza. Dwie bramki w piętnastu spotkaniach to zdecydowanie za mało, jak na tej klasy piłkarza. Popularny „dzieciak” hiszpańskiej piłki nie potrafi odnaleźć się w nowej drużynie. Pod dużym znakiem zapytania zostaje jego występ na Mistrzostwach Europy w naszym kraju. Jedynym plusem przemawiającym na korzyść Hiszpana jest.. kontuzja Davida Villi. Zadając sobie pytanie – Gdzie podział się ten chłopak, którego zagrania podziwiał cały piłkarski świat, nie potrafię podać konkretnej odpowiedzi. Wszystko pozostaje w głowie i nogach Fernando Torresa. To od niego zależy, czy znów wróci na salony piłkarskiego świata. Może nastąpi to już na Euro 2012?

Niedoceniany Demba Ba

Któż z nas zna afrykańskiego snajpera Dembe Ba? Rok temu nazwisko napastnika Newcastle United większości kibiców było obce. Sytuacja zmieniła się w obecnym sezonie, w którym Senegalczyk strzela bramkę za bramką.

Na boiskach najpopularniejszej piłkarskiej ligi świata, możemy spotkać zawodników, których zagrania fascynują kibiców zgromadzonych zarówno na stadionach, jak i przed telewizorami. Gdy zapytamy fanów o najlepszych napastników w Barclays Premier League to w większości przypadków przewijać się będzie nazwisko Rooney`a, Drogby, Robina Van Persiego, czy będącego ostatnio na topie Sergio Agüero. W cieniu wielkich gwiazd pozostaje zawodnik, który po dziewiętnastu kolejkach znajduje się na drugim miejscu w klasyfikacji najskuteczniejszych strzelców. Mowa o reprezentującym barwy Newcastle United Dembie Ba.

Senegalczyk Demba Ba urodził się 25 Maja 1985 roku we francuskiej miejscowości Sèvres. Na początku piłkarskiej kariery, stawiał kroki w Port Atonome du Havre, Frileuse, Montrouge oraz Watford. Przygodę z seniorską piłką rozpoczął we francuskim Rouen, z którym związał się rocznym kontraktem. W debiutanckim sezonie Demba Ba w dwudziestu sześciu występach zdobył 22 bramki. Kolejną drużyną, w której rozwijał się jego talent było Mouscron, gdzie grał w sezonie 2006/2007. Jego kariera nabrała tempa 29 Sierpnia 2007 roku, kiedy za 3 miliony euro przeszedł do drugoligowego 1899 Hoffenheim. W barwach niemieckiej drużyny Demba Ba bardzo szybko wypracował sobie miejsce w pierwszym składzie. To głównie za sprawą jego popisów strzeleckich, Hoffenheim szybko awansowało do Bundesligi, gdzie rozgrywki zakończyło na miejscu siódmym. Senegalczyk przez cały sezon imponował równą formą, która przełożyła się na zdobycie 14 goli. W niemieckiej lidze Demba Ba grał przez cztery lata. W tym czasie w 103 występach zgromadził aż 40 bramek. Tak dobra dyspozycja spowodowała duże zainteresowanie rosłym napastnikiem z Senegalu. Ten niestety nie był taki prosty, ponieważ Ba w kolejnych klubach nie przechodził testów medycznych. Taka sytuacja miała miejsce w VfB Stuttgart oraz angielskim Stoke, które zaproponowało za niego 5.9 miliona funtów. Ostatecznie po wielu problemach, Senegalczyk zasilił West Ham United, który walczył o utrzymanie w lidze. Dysponujący świetnymi warunkami fizycznymi Ba, świetnie wpasował się w styl gry, jaki preferowany jest na wyspach. Bardzo dobra gra ciałem i głową, przyczyniła się do zdobycia siedmiu bramek w dwunastu spotkaniach. Niestety, to nie wystarczyło popularnym „Młotom”, do pozostania w najwyższej klasie rozgrywek. Demba Ba, jako najlepszy snajper zespołu związał się trzyletnim kontraktem z Newcastle United.

Pierwsze trzy bramki dla „Srok” Demba Ba zdobył 24 września w wygranym 3-1 meczu z Blackburn Rovers. Po kolejnych golach strzelanych Wilkom oraz Kogutom, Senegalczyk jeszcze raz popisał się hat-trickiem w wyjazdowym spotkaniu ze Stoke. Fani Newcastle United w najśmielszych snach nie spodziewali się, że ten chłopak tak szybko stanie się najważniejszą postacią w drużynie. Wykorzystany karny przeciwko Manchesterowi United, pozwolił mu wyprzedzić kolejnych rywali w klasyfikacji strzelców. W tym momencie niedoceniany wcześniej Senegalczyk, pojawił się na ustach wszystkich kibiców ligi angielskiej. Świetną passę strzelecką udało mu się kontynuować w pozostałych spotkaniach, gdzie Ba pakował futbolówkę do siatki strzałami głową oraz potężnymi „bombami” zza pola karnego. Na chwilę obecną z 14 strzelonymi golami, ustępuje tylko rewelacyjnemu Robinowi Van Persiemu.

Dlaczego więc gdy pytamy o zawodników, którzy walczą o koronę króla strzelców, to Demba Ba jest bardzo często pomijany? Jego fenomenalna dyspozycja pozostaje w cieniu takich „gwiazd” jak, chociażby Agüero, czy Džeko, dla których zdobywanie bramek w naszpikowanej gwiazdami ekipie Manciniego jest zdecydowanie łatwiejsze. Dwudziestosześcioletni napastnik ma wszystko, to, czego potrzeba, aby być piłkarzem kompletnym. Znakomite warunki fizyczne, dobre przyspieszenie, mocne uderzenie i przyzwoita gra głową, stawiają go na równi z takimi piłkarzami jak np. Adebayor.

Moim zdaniem, to właśnie rok 2012 może być przełomowym w karierze senegalskiego super snajpera, który powinien pokusić się o zdobycz ponad dwudziesto bramkową. W takim przypadku kariera w renomowanych europejskich markach, stanie przed nim otworem.

Co z tym Berbatowem?

Po każdym spotkaniu Manchesteru United, w którym wystąpił Dymitar Berbatow, kibice „pastwią” się nad bułgarskim napastnikiem. Nieważne czy ustrzelił kolejnego hat-tricka albo zdobył „tylko” dwa gole. Jak to więc jest z tym Berbatowem, chwalić go, czy ganić?

Dymitar Berbatow, bo o nim mowa, trafił na Old Trafford w roku 2008. Manchester United zapłacił za gwiazdę Tottenhamu rekordową sumę 30.75 mln funtów. Oczekiwania względem wychowanka Pirinu Błagojewgrad były bardzo wysokie. Bułgar zadebiutował 13 września 2008 roku w meczu przeciwko Liverpool F.C, w którym popisał się asystą. W pierwszym sezonie Dymitar nie zawiódł pokładanych w nim nadziei zdobywając dla Czerwonych Diabłów 14 bramek. W kolejnych rozgrywkach sytuacja Berbatowa nie była już tak kolorowa. Kibice zarzucali mu brak zaangażowania w grę oraz gorszą dyspozycję w meczach z potentatami, w których nie potrafił wykorzystywać decydujących sytuacji. Nikogo nie interesował fakt, że Bułgar z 12 bramkami był drugim strzelcem w zespole. Zarówno dziennikarze, jak i kibice, domagali się sprzedaży napastnika do innego klubu. Jedynie Sir Alex Ferguson cały czas bronił swojego zawodnika i przekonywał o nieprzeciętnych umiejętnościach swojego podopiecznego. Jego słowa znalazły odzwierciedlenie w kolejnych rozgrywkach, w których Dymitar rozegrał najlepszy sezon od czasu przyjścia na Old Trafford. Wszystko zaczęło się w meczu z Liverpoolem, w którym popisał się hat-trickiem. Warto podkreślić, że ostatni raz trzy razy bramkarza Liverpoolu zdołał pokonać w roku 1946 Stan Pearson. Nie bez echa przeszło pięć bramek zdobytych przeciwko Blackburn Rovers oraz trzy trafienia z Birmingham City. Ostatecznie z dwudziestoma golami wraz z Carlosem Tevezem, zdobył tytuł króla strzelców. Manchester United sięgnęli po tytuł mistrzowski, a na Dymitara Berbatowa tradycyjnie spadła fala krytyki. Pomimo tak świetnego sezonu, kibice w dalszym ciągu zarzucali mu zbyt dużą nonszalancję oraz brak strzelanych goli w meczach z najlepszymi zespołami. Wszyscy zapomnieli o jego fantastycznych występach, które czy tego chcieli, czy nie, w dużym stopniu przyczyniły się do tytułu mistrzowskiego.

W sezonie 2011/2012 do zespołu powrócił Danny Welbeck oraz pierwsze skrzypce grał Javier Hernández, więc za charyzmatycznym Bułgarem nikt nie tęsknił. Słabsza dyspozycja na początku rozgrywek, z króla strzelców zrobiła napastnika numer cztery. Czerwone Diabły grały jak natchnione, Wayne Rooney strzelał gol za golem, więc Berbatow musiał cierpliwie czekać na swoją szansę. Po fantastycznym początku sezonu zespół dopadł kryzys, którego uwieńczeniem było odpadnięcie z elitarnej Ligi Mistrzów. W rozgrywkach ligowych drużyna miała problem z strzeleniem więcej niż jednej bramki. W tym momencie Sir Alex postanowił odkurzyć zapomnianego Bułgara. Efekt? Z dziesięciu goli w dwóch ostatnich meczach, Dymitar strzelił cztery. O ile w spotkaniu z Fulham efektownym strzałem ustalił wynik rywalizacji, to przeciwko Wigan Athletic był „ojcem” wygranej Manchesteru United.

Krytyka stylu gry Berbatowa, chyba nigdy nie dobiegnie końca. Po każdym spotkaniu kibice będą narzekali na brak zaangażowania w grę obronną oraz mało ruchu bułgarskiego snajpera. Zanim zaczniemy pastwić się nad Dymitarem warto zadać sobie zasadnicze pytanie. Z czego rozliczany jest napastnik? Odpowiedź jest banalnie prosta, ze strzelanych bramek. A z tego obowiązku Dymitar Berbatow wywiązuje się jak nikt inny. Szansę na powiększenie dorobku strzeleckiego, będzie miał w najbliższą sobotę przeciwko Blackburn Rovers. Czy i tym razem pokusi się o kilka bramek?